"The Black Water" en "Sensor": stukken van Roland Schimmelpfennig en Albert Ostermaier, op muziek gezet bij de Neuköllner Oper en Tischlerei."Nieuwe muziek" - deze verzamelterm omvat zoveel verschillende stromingen dat het bijna volledig zinloos is.Het genre wordt nu gecombineerd met teksten van hedendaagse auteurs in twee wereldpremières: "Sensor" van Albert Ostermaier in de Tischlerei van de Deutsche Oper Berlin en "The Black Water" van Roland Schimmelpfennig in de Neukölln Opera.Beiden hadden te maken met het geheugen, met decorstukken uit het verleden.Toch zijn er twee heel verschillende stukken uit voortgekomen.De bezoekers van de Neuköllner Oper zijn gegroepeerd rond de nieuwsbalie van een fictieve redactie - "Die Zeitung" - terwijl de journalistieke acteurs al op het podium staan.Ze geven het schaarse kantoorgroen water, buigen zich over foto's, gaan levendige discussies aan.Monitoren aan het plafond tonen breaking news: "Sterrenpoliticus opgenomen in ziekenhuis na ineenstorting".Aan de hand hiervan vertellen de journalisten, sprekend en zingend, het verhaal van "acht, nee negen" jongeren en hun ontmoeting op een zomernacht bij het zwembad van een al gesloten zwembad.De zangers springen speels van rol naar rol, de man geeft de vrouw en vice versa, en draaien daarbij via montagetechniek een verhaal over liefde uit het verleden en het strakke korset van een samenleving die vanaf de geboorte bepaalt tot welke sociale klasse men behoort.De jonge volwassenen ontwijken de schijnwerpers van de nachtwaker, ontmoeten elkaar bij het gelijknamige "zwarte water" van het zwembad en komen dichter bij elkaar, vooral Frank (Robert Elibay-Hartog), die uit een goede familie komt, en de Duits-Turkse Leyla (Marielou Jacquard).20 jaar later belichten de journalisten een moment op de stoep van de toekomstige minister van Binnenlandse Zaken Frank.Hij moet aan zijn vrouw Cynthia (Hrund Ósk Árnadóttir) bekennen dat hij Leyla weer heeft ontmoet, zij is supermarktbediende geworden.En 20 jaar geleden zwanger van hem geworden.De enscenering behandelt onderwerpen als discriminatie en ander-bepaalde levensplannen door middel van een collage van kernscènes, die allemaal in de huidige tijd opnieuw worden verteld door de redacteuren.De muziek, gecomponeerd door de broers Vivan en Ketan Bhatti, blijft in het commentaar.Het spaarzame orkest – piano, viool, altviool, cello, basklarinet en percussie – begeleidt wat er op het podium gebeurt.Tussendoor worden stille elektronische klanken of hele dialogen van de band afgespeeld.Jazzleningen staan naast muzikale ideeën die ook van Kurt Weill kunnen komen.Het klinkt allemaal behoorlijk melodieus voor nieuwe muziek, maar het werkt alleen in combinatie met het podium.De zangers tonen een grote liefde voor het spelen en laten enorm veel energie naar boven komen bij het vertellen van het wat eendimensionale maar gevoelige verhaal.In het timmerwerk van de Deutsche Oper lijkt de vertelling echter volledig te zijn vervangen door sfeer.Het publiek kan het podium (Sophia Schneider) – een verwoeste hotelkamer, bed, bank, kast en wastafel – van alle kanten bekijken.Voor en achter zijn muren verwijderd, met aan de zijkanten een paar stoelen voor toeschouwers.Wie hier zit, staart echter alleen naar de zijwanden van de kamer.Het publiek zit op de grond, staat of wandelt terwijl in deze door Verena Stoiber opgevoerde installatie met muziek van Konrad Boehme drie acteurs met zinsfragmenten en metaforen een mozaïek creëren.De drie acteurs krijgen namen die aan het begin van elk hoofdstuk op de muur worden gestraald.Het begint met 'Sensor' (Stephan Baumecker), die verwoed praat over monotone hotelkamers, indrukken uit grote steden aan elkaar rijgt - metro's, rolpaden, hoogbouw - en, gedreven door een grote schok, door het decor snelt.Hij zou graag "eindelijk zijn waar ik thuishoor"."Stay" (Morgane Ferru) lijkt vast te houden aan een vroegere liefde.Terwijl ze zinnen als "Ik ben een blad, maar de boom is geveld" de kamer in gooit, snijdt ze met een mes in haar panty.Ten slotte vat "Nab" (Ruth Macke) in scherpe bewoordingen samen dat ze gebreken verzamelt en daaruit de perfecte persoon wil creëren.Ze lijkt te worden gekweld door een daad die ze heeft gepleegd - een daad die het verhaalmozaïek van Sensor en Stay samenvoegt en verbindt.Naarmate de vertelling steeds concreter wordt, kunnen de mensen op het podium beter worden beschreven in termen van toestanden.Sensor straalt een grote rusteloosheid uit.Stay zit gevangen in een melancholische starheid, niet in staat om los te komen van haar liefdesobject.Nab lijkt koude vastberadenheid te voeden, grote minachting.Deze emotionele ontladingen worden vermenigvuldigd en overstemd door de muzikale begeleiding - "Sensor" is een spel met muziek, geen muziektheater.Piano, klarinet en drums zijn genoeg, plus stille elektronische geluiden die van tijd tot tijd uit luidsprekers komen.Want hier wordt alles, van de stemmen tot de muziek, versterkt door luidsprekers.Melodieuze muziek in traditionele zin is hier slechts een verre herinnering.Dus twee stukken die, ondanks alle parallellen, in hun uitvoering anders functioneren.Terwijl "The Black Water" zijn verhaal bijna te duidelijk vertelt, verdwaalt "Sensor" in hints en schuwt hij concrete uitspraken.Maar dat moet je niet verwachten als je een "elektrisch muziektheater" bezoekt."Het zwarte water", Neuköllner Opera, 28-31.januari (20.00 uur) en in februari."Sensor", schrijnwerkerij van de Deutsche Oper Berlin, 26-29.januari (20.00 uur)opent in nieuw tabblad of venster