Foto: Bruce Schwarz/met dank aan The MetMet Kimono Style wil het Metropolitan Museum of Art licht werpen op de belangrijke kleermakersverbindingen tussen Japanse kimono's en westerse kledingstukken die daarop zijn geïnspireerd, die tegenwoordig net zo gangbaar zijn als 100 of zelfs 200 jaar geleden.Mode is op zijn best kunst in beweging.Het lichaam wordt een canvas, het kledingstuk verandert in een galeriewaardig kunstwerk dat je iets laat voelen.Deze sensatie is volledig te zien in de Japanse galerijen van het Metropolitan Museum of Art in New York, waar een van de nieuwste tentoonstellingen, Kimono Style, de gelaagde erfenis van de kimono volgt.Nu tot en met 20 februari 2023 kunnen bezoekers geselecteerde werken bekijken uit de John C. Weber-collectie van Japanse kunst, variërend van de 17e tot de 20e eeuw, die tot doel heeft te onderzoeken hoe de kimono niet alleen in Japan, maar over de hele wereld evolueerde. een bijzonder onuitwisbaar stempel op de westerse mode.Monika Bincsik, de curator van deze tentoonstelling, legt uit dat de eerste ontmoeting tussen Europa en de kimono dateert uit de 16e eeuw, toen de Portugezen en Nederlanders in Japan aankwamen en het kledingstuk voor het eerst zagen."Geniet van de koele avond aan de oevers van de Sumida-rivier" door Torii Kiyonaga, ca.1784, uit de Edo-periode (1615 - 1868).Foto: met dank aan het Metropolitan Museum of Art"Ze zijn er door gefascineerd en beginnen kimono's terug naar Europa te brengen", vertelt ze aan Fashionista."Deze zijn erg duur in Europa, dus [een ander] kledingstuk is geïnspireerd op de vorm van de kimono. Dat is waarschijnlijk een van de eerste [instanties waar] je deze impact van de kimono duidelijk kunt zien - een bewijs dat al vroeg de vorm en snit van de kimono had een aantrekkingskracht op de Europeanen."Flits vooruit naar de 19e eeuw, toen bijna elke populaire Japanse kunstvorm in die tijd - van keramiek tot houtsnedes - naar Europa werd geëxporteerd en regelmatig in de schijnwerpers stond op de wereldtentoonstellingen.Veel westerse couturiers, vooral die in Parijs, kwamen de houtsneden op kimono's tegen, waardoor ze de structuur van het kledingstuk zelf gingen bestuderen.Een midden 19e eeuwse brandweerjas (hikeshi-banten) met Shogun Tarō Yoshikado, uit de Edo periode.Foto: met dank aan het Metropolitan Museum of ArtOndertussen begon in Japan een nieuwe stijl te ontstaan, specifiek voor westerse export: het Yokohama-kledingstuk genoemd, het werd rond de jaren 1870 in Yokohama gemaakt, met een westerse snit en gemaakt met Japanse zijde en traditionele Japanse borduurtechniek."Het was erg populair als kamerjas", zegt Bincsik.De tentoonstelling toont verschillende vroege voorbeelden van Yokohamas;naast een is een jas geproduceerd door Takashimaya, een toonaangevend warenhuis dat oorspronkelijk was opgericht als een kimonowinkel in Kyoto.Aan het einde van de 19e eeuw richtte Takashimaya zich op het cultiveren van een handelsrelatie met het Westen, door textiel en kimono's te verkopen die waren gemaakt om aan de smaak van de westerlingen te voldoen.De jas in de tentoonstelling is gedecoreerd in een pauwenpatroon, dat veelbetekenend was in de Art Nouveau-stijl, en is voorzien van prachtig borduurwerk.De vorm is echter een hybride: het heeft invloeden uit zowel het Westen als uit China.Zijden jas van Iida & Co./Takashimaya, ca.1900.Foto: met dank aan het Metropolitan Museum of Art"Dat is een heel goed voorbeeld van hoe verschillende culturele trends met elkaar werden vermengd om deze kledingstukken te creëren die zo populair waren rond de eeuwwisseling", zegt Bincsik."De kimono had een zeer sterke impact op de westerse couture omdat hij een rechte lijn en zeer losse silhouetten heeft, dus hij was in de eerste plaats heel comfortabel."Het was rond de jaren 1920 toen de populariteit van de kimono tot ver buiten de grenzen van Japan explodeerde.De kimono "bevrijde vrouwen van het korset", aldus Bincsik, en noemde het een "katalysator" die hielp bij het inspireren van nieuwe vormen en silhouetten in de westerse en niet-Japanse mode.Ontwerpers omarmden de lineaire constructie van het kledingstuk en het idee dat het is gemaakt van een enkele bout stof.De Franse ontwerpster Madeleine Vionnet ontwikkelde de bias-snit namelijk op basis van de invloed van de kimono.Door zowel Japanse kimono's als westerse kledingstukken te tonen die daarop zijn geïnspireerd, wil de Met-tentoonstelling licht werpen op deze belangrijke kleermakersverbindingen, die vandaag net zo gangbaar zijn als 100 of zelfs 200 jaar geleden."Paris" jas van Paul Poiret, uit 1919.Foto: met dank aan het Metropolitan Museum of ArtTegenwoordig kun je op geen enkele fast-fashion-site echt ver komen zonder een kimono-achtig kledingstuk te vinden met een soort vaag "Aziatisch ogend" bloemenlandschap, compleet met zwierige mouwen en een ingebouwde riem.Of zonder een niet-Japans persoon die de term gebruikt om iets aan te duiden dat helemaal niets met de kimono te maken heeft (tegen je praten, Kim K).Merken brengen een product op de markt en verkopen het op basis van hun (zeer) beperkte begrip van wat de kimono eigenlijk is, en dat is het verschil tussen waardering versus toe-eigening van het kledingstuk.Toch gaat dit misverstand over de kimono en wat het vertegenwoordigt honderden jaren terugDeze kwesties van toe-eigening houden volgens Bincsik verband met de stereotypen en algemene ideeën die aan de kimono zijn gehecht.Ze citeert impressionistische schilderijen waar kimono's te zien zijn met een open voorkant, gedragen als een basisgewaad, wat indruist tegen de Japanse gewoonte."Het was een rekwisiet in de kunstwereld om de seksualiteit van vrouwen of de schoonheid van het vrouwelijk lichaam te benadrukken", zegt ze.De manier waarop kimono's werden afgebeeld in die kunstwerken - waar "in feite, je zet het gewoon op je naakte lichaam" - is een vroeg voorbeeld van toe-eigening "voornamelijk afkomstig van de ideeën die de westerlingen eraan hechtten. Maar het maakt geen deel uit van het origineel context van de kimono in Japan. Als je de kimono nog steeds als een rekwisiet beschouwt, of als je kimono's nog steeds associeert met alleen mooie vrouwen, wordt dat ongepast."Traditioneel droegen mensen uit alle lagen van de bevolking in Japan kimono's, van hooggeplaatste samoerai tot dames en gewone mensen uit de koopmansklasse.Eeuwenlang was de toegang tot zijde van hoge kwaliteit beperkt tot de eliteklasse, maar dat begon te veranderen aan het einde van de 19e eeuw, toen technologie en materialen geïmporteerd uit het Westen fabrikanten in staat stelden de productie te verhogen en de kosten te verlagen.Zoals Arai Masanao, een specialist op het gebied van meisen-kimono's gevestigd in Kiryū, Japan, schreef in een essay voor de catalogus van de tentoonstelling: "Machinegesponnen zijde, elektrische weefgetouwen en anilinekleurstoffen hebben allemaal bijgedragen aan de creatie van betaalbare, stijlvolle kimono's gemaakt van meisen, een goedkope zijde geweven met voorgeverfde garens."Een meisen-kimono met groot ruitpatroon, ca.jaren 30, uit de Shōwa periode (1926 - 1989).Foto: met dank aan het Metropolitan Museum of ArtTijdens de jaren 1920 en 1930 was de zijden kimono in meisen-stijl het meest populaire kledingstuk in Japan, wat de toegang tot het kledingstuk verder democratiseerde en de culturele invloed ervan uitbreidde.Desondanks is dit populaire textiel tot nu toe nauwelijks onderzocht."Er was weinig bekend over hun technieken, de oorsprong van hun motieven of zelfs hun precieze datering", schreef Masano."Recent onderzoek naar de chronologie van productietechnieken heeft geholpen om meisen in de Japanse textielgeschiedenis te contextualiseren en heeft een nauwkeurigere datering en beschrijving mogelijk gemaakt van deze kimono's, die aanzienlijk vertegenwoordigd zijn in de Weber-collectie."Tegenwoordig neemt in Japan het aantal vrouwen dat dagelijks kimono's draagt, af.De meesten dragen westerse kleding, kimono's die doorgaans worden gereserveerd voor speciale gelegenheden zoals een bruiloft of verjaardag.Sommige mensen roepen professionele hulp in bij het aankleden van een kimono omdat ze niet weten hoe ze hem moeten aantrekken, hoe ze de Obi-sjerp moeten knopen of welke accessoires ze moeten dragen.Maar terwijl de alomtegenwoordigheid van de kimono in Japan niet meer is wat het ooit was, pakweg 100 jaar geleden, vinden millennials en Gen Zers het traditionele kledingstuk opnieuw uit voor hun hedendaagse garderobes.Een kimono-geïnspireerde Comme des Garçons-jas uit de lente van 2018 van Rei Kawakubo.Foto: met dank aan het Metropolitan Museum of Art"Wat ik echt leuk vind, is om jonge vrouwen in de straten van Japan te zien experimenteren met de kimono", zegt Bincsik."Iemand probeert een kimono te maken van denim, of ze snijden de kimono in stukken en maken patchworkkleding."In de westerse modewereld blijft de kimono een enorme bron van inspiratie voor ontwerpers - niet alleen voor degenen die Japans zijn, zoals Rei Kawakubo of Issey Miyake, maar voor degenen die de geschiedenis van het kledingstuk bewonderen en respecteren."Het idee van de kimono is erg flexibel", zegt Bincsik."Je kunt experimenteren met het oppervlak, de structuur, de snit. Het is heel veelzijdig. Ik hoop dat er nieuwe ideeën zullen blijven komen uit deze combinatie van Oost en West - die geen nevenschikking meer is, maar meer als een echt, diep gesprek."Kimono-stijl: de John C. Weber-collectie is van 7 juni 2022 tot 20 februari 2023 te zien in het Metropolitan Museum of Art in New York.Wil je als eerste het laatste nieuws uit de mode-industrie?Schrijf u in voor onze dagelijkse nieuwsbrief.De nieuwste tentoonstelling van het Metropolitan Museum of Art, genoemd naar de roman van Lewis Carroll, richt zich op de verreikende invloed die Chinese kunst en film hebben gehad op de westerse mode - ook al is de weergave vaak minder dan authentiek.Het gaat er niet om hoe sieraden worden gemaakt, maar hoe het ons maakt.Neem een ​​kijkje in "Bezoekers van Versailles (1682-1789)" voordat het op maandag voor het publiek wordt geopend.Japanse merken hebben het niet met de vergelijking.